Potje verdriet

           Ik droom


           als de nacht nog niet zo oud is
           en mijn bed niet meer zo koud is
           droom ik
           dat ik alles mag
           en alles kan
           en alles heb
           maar één ding wil ik niet
           een potje om te huilen
           een potje voor verdriet

           door Hans en Monique Hagen


Bloggen over verdriet, dat doe ik liever niet...
Het voelt zo kwetsbaar om jullie écht te laten weten hoe mijn leven is. Het neigt zelfs naar schaamte, omdat ik sommige dingen gewoon te erg vind.

Ik wil niet verdrietig zijn, ik wil er voor wegrennen. Vluchten naar mijn hoofd, zodat ik die enorme pijn niet hoef te voelen. Mezelf verdoven. Zelfs al weet ik dondersgoed dat dat helemaal niet kan! Ik kan (en wil!) niet weg van mezelf. Als ik mijn pijn niet voel, kan ik ook mijn geluk niet ervaren. Immers zonder dalen, geen pieken. Zonder zwart, geen wit. Zonder Bert, geen Ernie! :)
Dus... soms mag ik best een dagje op 'stand-by' van mezelf, maar uiteindelijk is er maar één remedie: Uithuilen en weer verdergaan!