Dromen

Er gebeurt zo weinig, dat ik niet weet wat ik schrijven moet, maar dan heb ik wel gelijk de essentie van mijn leven met ME te pakken. Mijn worsteling om iets van de dagen te maken. Me niet blind te staren op de pijn en vermoeidheid. Niet slechts dromen van de toekomst en alle dingen die ik nog zo graag wil doen.

Het gekke is dat ik mezelf helemaal niet als ziek persoon zie. In mijn hoofd ben ik nog steeds gezond en sportief! Sta ik slechts even tijdelijk 'on hold'. Hoezo een vertekend beeld van de werkelijkheid?


In mijn hoofd gebeurt er zoveel. Ik kan en wil helemaal niet stoppen met dromen over alles wat ik nog wil doen. Het is teveel en vooral ook te leuk! Dromen van mountainbiken door de polder. Hele 3 gangen menu's die ik fluitend klaarmaak. En reizen! Wordt het eerst de VS met een omweg via Tahiti? Of toch Portugal? Of Canada?

Tot die tijd terug naar de dagelijkse realiteit. Op tv zien hoe Rudolph een chocoladetaart maakt en daarna, geïnspireerd door de aanblik van deze goddelijke creatie, zelf dan maar koekjes in elkaar flansen van rijstmeel en sojaboter.
Maar in de schuur bij mijn ouders staat wel een knalroze mountainbike op me te wachten. Immers: Never give up on your dreams!