Ineens is het daar. Pats. Boem. Angst. Totaal onverwacht word ik er door overvallen. Ik vind het eng. Ik vind de buitenwereld eng. Ik weet niet meer zo goed hoe het moet. Hoe werkt die wereld ook alweer? Zo lang heb ik er geen deel van uitgemaakt. Sterker nog, omdat ik er toch geen onderdeel van kon zijn, heb ik hem afgekraakt, weggezet als iets stoms. Immers wat niet leuk is, hoef je ook niet te missen.
Nu mag ik dat zelfgecreëerde 'monster' weer gaan ontdekken. Ik voel me als een kind dat voor het eerst naar school gaat. (Ha, daar was ik vroeger al geen held in!) Alles is nieuw voor me. De simpelste dingen ben ik niet meer gewend.
Maar ik kan al weer chagrijnige telefonistes te woord staan zonder me een hoedje te schrikken of verontwaardigd te zijn. 'Halloo! Ik kan voor het eerst sinds lange tijd een taxi bestellen, waarom ben jij niet heul erg aardig tegen mij?!' Ergens denk ik toch dat er een juichende en applaudisserende menigte op de stoep staat iedere keer als ik buiten kom. Jammer! ;)
Dus ja, soms is het spannend, maar dat is ook een luxeprobleem, want wat is het gaaf dat mijn wereld groter wordt! Ik heb het wel gezien hier binnen. En dan neem ik onaardige telefonistes en zeurende mensen graag voor lief.
Laat mij die wereld maar gaan veroveren. Ik denk dat dat best wel eens heel erg leuk kan zijn! :)
O dit is zó herkenbaar. Ik ben helemaal niet meer goed in sociale situaties en alles voelt zo vreemd aan. Dat zal wel weer wennen toch?
BeantwoordenVerwijderen