Babysteps

En zie; de zon breekt door!

Stiekem gaat het best wel goed met me! Gestaag zet ik stapjes voorwaarts. Wow, dat is ook de eerste keer in mijn blog-geschiedenis! (Oei, da's dus sinds 2011 of eigenlijk al sinds 14 juli (quatorze juillet) 2010, toen ik met mijn behandeling van toen begon).
Dat het wat beter gaat, houdt niet in dat jullie mij vaker zien. Nog steeds bel ik afspraken af, als ik ze al maak, ben ik echt niet al nóg een keer bij Olli geweest en ben ik ontzettend moe.
Zo intens en ontiegelijk moe, maar.... ik doe meer. Echt! Mijn stapjes zijn zo klein dat ze soms mij amper opvallen. Om ze de aandacht te geven, die ze absoluut verdienen, zijn hier mijn GROOTSE, kleine stapjes:

-Met stip op 1....... tromgeroffel...... ik heb gedanst! Heel 'Nobody's wife' van Anouk lang! :D
-Ik heb zélf mijn kaarten gepost! Helemaal met de auto! Autorijden verleer je dus niet. Thank God! Alleen zal ik volgende keer de auto wél op slot doen als ik weer thuis ben. Oeps!
-Vriendlief mag weer tegen me praten! (deze verdient ook zeker een stip!)
-Ik kan weer eens muziek luisteren!
-Ik herstel sneller en na een slechte dag(en) ga ik verder waar ik was gebleven en dus niet in de min!
-Ik heb niet meer 5 pauzes nodig om boven te komen.
-Er bevinden zich al minder krukjes in huis.
-Mijn joggingbroek is verbannen.
-Ik kan de poes eten geven. Lees: bukken.
-Mijn roze fiets is uit het vet gehaald!! Zie mijn blogpost van november 2011.

-En terwijl ik dit schrijf drink ik een biertje!

Ik vind het zo leuk!!