Lenteblues

En jawel, tezamen met de eerste zonnige dag, zijn daar ook mijn 'lente-tranen'. Niet verwacht. Slechts uitkijkend naar het mooie weer. Pats, boem, hopla; totaal onderuit. Realitycheck. Net of nu pas een nieuw jaar begint en het klopt niet! In mij is het winter. Er is geen lente. Al jarenlang niet. Ook al groeit er van alles, soms bloeit er iets, maar om nu te spreken van lente... Het zijn slechts wat sneeuwklokjes die zicht af en toe dapper door de sneeuw en bagger omhoog werken.

Dus laat mij maar even. Zwelgen in zelfmedelijden. Om al die dingen die ik niet kan en die nu extra uitvergroot worden. Omdat iedereen (iedereen! ;-)), nu de zon schijnt, bruist van de energie en zich al flikflakkend naar het park begeeft. Omdat ik aan het ontgiften (lees: pijn, pijn en übermoe) ben van pilletjes waar ik zeker geen last van zou hebben. Omdat ons weekend Domburg hierdoor niet door kan gaan. (Oké, dit is ook écht heel stom). "Ga toch lekker naar buiten!", zegt men dan ook nog. Euhm, ik zit niet binnen vanwege het slechte weer, jongens!

Zo, genoeg gezwelgd! Me af en toe onderdompelen in machteloosheid en wentelen in verdriet en ellende helpt wél. Hierna valt alles weer mee! Dus kom maar door met die zon, want ik kan de hele wereld weer aan! In ieder geval mijn wereld. 

Kus,
Zwelgje

Goed is goed!?

Dondersgoed besef ik dat míjn 'goed' nogal verschilt van het normale-mensen-goed. Sterker nog, mijn 'goed' komt niet eens in de buurt bij jullie 'slecht'.

Ik merk dat dit voor verwarring zorgt. Dat men denkt dat ik van alles kan, als het 'goed' met mij gaat. Helaas houdt 'goed' bij mij (nog!) niet in dat ik fit en energiek ben. Ik kan vrijwel niets. Maar een groot verschil met een half jaar geleden, is dat ik me nu wel goed vóel! Waar ik eerst iedere dag verdrietig en boos was, word ik nu blij wakker en heb ik zin in de dag!
Ik kijk niet te ver vooruit, maar juist naar waar ik vandaan kom. Dit probeer ik althans. Dan zie ik dat ik langer rechtop kan zitten en kan kletsen! Dat ik tegenwoordig kan knippen en plakken en wat voor het eten kan zorgen! Dat ik soms uren achtereen bezig kan zijn in mijn eigen slakkentempo. Dat is een wereld van verschil met hoe het was.

Gezondheid en geluk worden vaak aan elkaar gekoppeld. Men kan zich haast niet voorstellen dat je gelukkig kan zijn, als je bijna niets kan. Zoals vroeger de moeder van een vriendinnetje een jongetje met het syndroom van Down steevast een 'ongelukkig kindje' noemde. Dat was (is?!) nu eenmaal de beeldvorming. Maar ziek is niet zielig!

Mijn 'goed' zegt alles over mijn gevoel. Ik voel mij sterk en gelukkig. Ondanks mijn lijf. En dus zeg ik, vanuit de grond van mijn hart: het gaat goed met mij!

Slingers, een roze bril en halfvolle glazen

Des te rotter mijn leven werd, hoe mooier het nu stiekem is. Hoe ironisch! Maar wat moet je als alles om je heen donker is? Het enige wat ik (na veel vechten, bierkaaien, usw.) nog kon bedenken was het opzetten van een roze bril.

Ik weet ook wel dat het een cliché is, dat het leven een feestje is en dat je zelf de slingers moet ophangen, maar hey, dat is niet voor niets een cliché. Omdat het zo ís! En ook al donderen ze iedere dag weer keihard naar beneden. Nou en?! Stug volhouden of zoiets.

Positief zijn. Is dat knap? Misschien. Maar het is ook eigenbelang. Want met wat slingers en een roze bril is het leven nu eenmaal een stuk leuker!

En ja, ziek zijn is ontzettend zwaar en ook ik huil, soms best wel vaak, heel hard tranen met tuiten. En ik ken die ene vraag maar al te goed: "Komt dit ooit nog goed?"

Maar it's up to me. What do I want to see?! Dus dan maar weer die roze bril opzetten en mij vastklampen aan grote en kleine dromen. Aan slingers en strohalmen. Dat het glas half leeg is, is waar. Maar dat het half vol is, is nét zo waar. Aan ons om te bepalen hoe we het willen zien.

Inside me

Niet alleen letterlijk verblijf ik vooral binnen, ook figuurlijk. Hoe cliché ook; naar binnen gaan. Vast iets met ziek zijn en gezond willen doen of zo. 

Ik was er al een poos niet geweest. Binnen in mij was het verwaarloosd. Al een tijd geleden was ik gestopt met voelen; een soort van geestelijke zelfbescherming.

Dwars door het verdwenen zijn heen, kwam het besef dat het op deze manier nooit meer leuk zou worden. Immers als ik slechts mijn tijd uitzit, hoe kan ik dan ooit weer écht blij zijn?

Nu ik weer begin te voelen is het een warboel in mijn hoofd. Alles wat ik had weggestopt komt alsnog tevoorschijn. Momenteel is het dus dubbelop. Pijn, onmacht, verdriet, angst. You name it. It's all in me. 

Zo wordt mijn lichamelijke strijd steeds meer een zoektocht naar mezelf. En word ik geconfronteerd met zowel leuke als minder leuke facetten. Mezelf ont-dekken. Boeiend, verdrietig, doch steeds vaker heel erg fijn. Ik kom dichter bij mezelf en daar word ik erg blij van!

Het vreet energie, maar als ik nu lach, lach ik echt! 

Gelukkig had ik met de feestdagen even 'vrij' en heb ik daar volop van genoten. Nu bijkomen van alle decembermoeheid en dan kan ook mijn nieuwe jaar beginnen! 

Op naar 2014!

'Dreams don’t work unless you do'

Ik ben nóg stil van kerst! 'It's the most wonderfull time of the year!' En dat was het zeker! 
Verwend met aandacht, prachtige knutselwerkjes, cadeautjes, lieve kaartjes en berichtjes. Gezegend, verrast, verwend tot op het bot (bed).

Wie ik graag wil noemen en wat ik niet zo vaak doe, maar waar ik dus echt wel heel dankbaar voor ben, dat zijn jullie, mijn bloglezers! Applaus voor jezelluf!!

Dank voor het lezen, dank voor alle steun! En zeker dank voor de mooie contacten! Ik vind het erg bijzonder om ook jullie verhalen te horen. So tell me more! 

Internet blijft toch iets geks. Oppervlakkig, massaal, vluchtig; dat is wat je vaak hoort, maar er zit ook zo een mooie kant aan en die wil ik écht niet missen! Echt contact! Verre van oppervlakkig. Leuk, bijzonder en iets waar ik ontzettend blij mee ben! 

Ik wens jullie allen een heel erg mooi, liefdevol en gezond 2014 toe. Laten we een stuk dichter bij onze dromen komen! 

En nu; champagne!

Liefs,
Cindy

Kerst

A very merry Christmas!

De feestdagen zijn weer in zicht. Eerst vond ik dat nogal lastig, omdat ik dit jaar niet bij familie kan zijn. Inmiddels heeft dat besluit me rust en ruimte gebracht! Als dat geen mooi kerstgevoel is!
In mijn hoofd en hart is toch iedereen die ik wil bij me. En het is een drukte van belang! :)

Liefs en een fijne kerst!

Plan gewijzigd

Naar buiten gaan kost mij dusdanig veel energie, dat ik er voor kies om dat even niet te doen. Ik kan het niet opbrengen om na een uurtje zitten in de dierentuin, zo'n 3 dagen op bed of bank door te brengen. Een aantal maanden geleden was ik zo blij überhaupt buiten te zijn, dat ik de naweeën stralend voor lief nam. Nu niet. Ik word alleen maar chagrijnig van een slechte dag, ongeacht wat daar aan vooraf ging.
Nu ik van betere dagen heb geproefd, wil ik niet anders meer. Ik wil geen moeie, maar góeie dagen. Iédere dag! Punt.

Mijn bezoek aan mijn natuurgenezer in Enschede in november was ook een crime. Of beter gezegd de reis Rotterdam-Enschede-Rotterdam. Daar ik mij nooit meer zo ellendig wil voelen als na deze dag, heb ik besloten hier niet meer heen te gaan. Voorlopig heb ik nog een voorraad druppels van hem in huis en daarna zien we verder.
                                                    
Uiteraard zit er een lange-termijn-plan achter deze keuzes. Zonder al die fluctuaties hoop ik mijn stijgende lijn vast te houden! Zo moet ik nu bijv. nog bijkomen van het weekend met de prikkel-overload. Zie mijn vorige bericht. Dat is zo zonde!
Extra moeilijk is het nu de feestdagen er aankomen. Voor de allereerste keer in mijn leven heb ik Kerst gecancelled. Kerst zonder familie. Ik weet dat het beter is. Voor de lange termijn. But it makes me sad... 

Niet opgeven, niet opgeven, niet opgeven! Zoiets.

Over (teveel) prikkels

Overprikkeld dus. Nog zoiets wat je er gratis bij krijgt, bij ME. Net als zoveel andere rare dingen. Het maakt dat ik mezelf niet herken. Het is alsof ik in een soort van mijnenveld ronddwaal. Ik weet dat ik heel erg moet oppassen, maar niet wanneer en trouwens ook niet precies waarvoor. Soms gaat het best wel even goed en dan ineens weer.. Bam! Voltreffer; gezonken!

Ruim een jaar heb ik nu last van extreme gevoeligheid voor licht, geur en geluid. Zonnige herfstdag? Gordijnen dicht! Douchen zonder zeep en tv kijken zonder geluid. 

Vrijdag gingen we naar mijn ouders. We hadden bedacht dat we eens een keer 's avonds zouden rijden en zo het reizen en bezoek over meerdere dagen zouden verdelen. NOOIT MEER DOEN!! Al na 5 min. in de auto zette ik mijn zonnebril op. Een lasershow van brandende koplampen werd op me afgevuurd. Het dichtdoen van mijn ogen en mijn kapuchon over mijn hoofd trekken mochten niet meer baten. Daarbij vond ik het ook nog eens doodeng om in het pikkedonker te rijden. Dat dit kwam door die zonnebril op mijn hoofd was ik even vergeten ;). Misselijk, zwetend en met een fikse hoofdpijn rolde ik uiteindelijk uit de auto. Bestemming bereikt...

Achteraf lijkt het dan weer volkomen logisch dat zo'n reis überzwaar is, maar ik had het niet voorzien. Want ik wàs toch nog nooit overgevoelig voor licht.

ME still stabs me in the back.

Buy nothing new; 1 maand later

Yeah! Mijn maand lang niets nieuws kopen zit erop! 1 keer raden wat ik zo ga doen. ;-)
Of course I made it. Sowieso had ik een aantal behandelingen deze maand en bleef er qua saldo weinig over. Dat scheelt.
Wat onwijs lief was, waren de bloemen en de Happinez die ik kreeg (omdat anderen wél geld mochten uitgeven!) en alle lieve kaartjes bij de post, die dan weer niets met 'buy nothing new' van doen hadden, maar mij wel errug blij maakten! (maken!)

'Buy nothing new' dus, om er even wat bewustwording tegenaan te gooien. Bewust was ik me eigenlijk al. Van asociaal lage lonen voor absurd lange werkdagen, van kinderhandjes en chemicaliën, waar wij ons dan weer via onze kleding mee omringen. Van veel te veel, veel te goedkope blousjes in mijn kast.

Ik vond het vooral ook rustig om niet te 'hoeven' shoppen. Ook al verdooft het soms zo lekker. Hoe slechter ik me voel, hoe sneller mijn winkelmand normaliter gevuld is. Als een razende mik ik alles in de (digitale) mand om maar niet te hoeven voelen hoe ontzettend naar de klote ik ben. Maar dat heeft dus geen nut. Door het aanschaffen van talloze jurkjes komen de feestjes écht niet dichterbij... Jammer!

Moraal van dit verhaal: tegen ME valt niet op te shoppen!
En mocht ik dit zo nu en dan toch eens willen proberen, dan wel even wat verantwoorder!

Buy Nothing New

O'Een actie die bewustwording stimuleert over alles wat we allemaal reeds bezitten en iedereen oproept een maand lang geen nieuwe spullen te kopen. Zo herontdekken we een maand lang alles dat we al hebben en dat is best heel bijzonder.' Dit dus.

Dit jaar is oktober voor de tweede keer Buy Nothing New-Maand. Sinds ik dit weet kan ik niets meer kopen zonder schuldgevoel. Dan maar meedoen!

Schaarste creëert verlangen. Zoveel is mij inmiddels wel duidelijk. Al na slechts een week* zijn de meest simpele dingen onweerstaanbaar geworden. Zo word ik al hebberig van een paar sokken en lijkt het hebben van die ketting die ik op ebay zag ineens van levensbelang. By the way, ik draag nooit kettingen. Maar deze maakt dat jurkje, wat ik ook al niet draag, wel echt helemaal af.
Juist deze maand komt Blond Amsterdam met een magazine. Een heuse múst-háve-féél-góód-glóssy. Neeeee! En in mijn laatste Flow zit de aankondiging van hun volgende special: Book for paper lovers. Neeeee! Die-is-voor-mij-gemaakt!

Ik vrees dat het stimuleren van de economie mij vooralsnog beter afgaat. Ondertussen stort ik mij enthousiast op het maken van verlanglijstjes. Zelfs 's nachts houdt het mij bezig. In mijn droom houd ik angstvallig 2 repen chocolade vast omdat ik dat een maand lang niet mag hebben...

15 november is ver weg. Volgens mijn vriend zit ik in de ontkenningsfase. Hoezo? ;)
Misschien toch weer Sinterklaas vieren? Als dat nog mag.. Iemand interesse in mijn lijstje?


*Mijn bnn-maand loopt van 15 oktober tot 15 november.